بیا کنار دلم بنشین

 

دیگر نمی شنود گوش ما صدای لطیف

دگر به باغ نمی خواند آن پرندۀ شاد           به چشمها باید نگاه کرد و گریست

                                                دگر به محفل یاران صفای دیرین نیست

 

 

                                  کجاست نم نم باران ؟

                                  کجاست جنگل سبز ؟

 

در آن سفر که شب از لای ِ بوته هــا می رفت .

مِه آمد آن طرف ِ کوه ، بی خیال نشست، و گم شدیم در آن راه ِ مِه گرفتۀ تار

 

                                    نیافتیم حقیقت را .

 

و راه ما به باغ ِ سبز می پیوست ،


تمام ِ روز به دنبال باغ گشتیم     دروغ بود   دروغ   

                                                                    فریب بود   فریب .